Gisteren kreeg ik een boterham. Ik zat zoals altijd, op mijn
bankje in het park met mijn zakken om me heen. Ja, als bag lady heb je nu eenmaal aan één ding geen gebrek en dat zijn
tassen. Toen kwam daar een vrouwtje naast me zitten en zij gaf mij een
boterham. Ze zei dat het een Random Act of Kindness was. Ik zei:” Random Kind
of Wattes” want ik spreek geen vreemde talen. Ik vroeg of ik moest bidden. Nee,
dat hoefde niet. Het ging erom dat zij iets aardigs deed. Nou het was best een
lekkere boterham, dus dat zat wel goed. En zo had ik mijn bijdrage aan de
maatschappij weer geleverd want aan mij, kon zij haar aardigheid kwijt.
Begint dat vrouwtje te ouwehoeren over Fashion project 333. Ze was er nogal vol van dat ze maar 33 stuks
kleding in haar kast had. Ze had 15
selfies gemaakt van zichzelf in die kledingstukken.Dat was dan weer in de trant van Chantal Ehrhardt, zei ze. Als ze de foto’s naast haar
kledingkast hing, kon ze ‘s morgens een setje uitzoeken. En ze had er een
opgeruimde en overzichtelijke kledingkast aan overgehouden.
Maar zo biechtte ze op, in de gangkast had ze nog een keer 33 pieces. Twee kledingmaten kleiner die erop wachtten tot ze genoeg was afgevallen. Dus eigenlijk was ze helemaal niet zo minimalistisch.
“Oh,” zei ik. “Ik heb alleen maar wat ik nu aanheb. En in
één van mijn tassen zit nog een vuilniszak. Die trek ik over mijn hoofd als het
regent. En daar heeft nog nooit iemand een Engelse term voor bedacht.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten