Zo wilde ik op het vliegveld een buskaartje naar Venetië kopen.
Dat moest bij een automaat. Een agent hielp alle toeristen hier heel geduldig mee,
want zo eenvoudig als het leek was het natuurlijk niet. Ook ik deed het in
eerste instantie fout, hoewel de machine in alle talen (oké, geen Nederlands,
maar wel Engels, Frans en Duits) instructies gaf. Dat vond ik nu aardig van die
agent, dat hij daar gewoon uitleg bij ging geven. Hij was politieagent, moest dus
de boel bewaken en zou zich ook te goed kunnen voelen om uitleg te geven aan toeristen.
Maar nee, hij gaf een trap tegen de automaat, als dat nodig was en de toerist kreeg
zijn kaartje. Daarop wees hij ze ook nog eens waar de bus naar Venetië vertrok.
En dat alles met een lach. Ik hield meteen van die man.
En nog zoiets, toen ik uit de wc kwam en tegen het klaphekje
opliep. Dat gaf niet mee. Dus ik probeerde het nog een keer, en weer gaf het
hekje niet mee. “Push the button,” zei de wc-mijnheer. En ja hoor, voor mijn
neus stond een 20 cm grote rode knop met een groot bord erbij, weer in vier
talen, waarop stond dat je die knop in moest drukken. Had ik niet gezien. Zoals
waarschijnlijk menig toerist die dag. Maar werd de mijnheer daar chagrijnig
van? Nee, hoor. Hij lachte naar me en wenste mij een goede dag toe. Ik hield
meteen van die man.
Zelf heb ik een tijdje bij de bibliotheek gewerkt. Ik houd
erg van boeken. Maar ik hield niet zoveel van mensen. Als het zomertijd was
geworden en de klok in de bibliotheek nog niet vooruit gezet was dan wezen de
klanten mij daarop. Bij de eerste tien mensen bleef ik beleefd. Ik bedankte hun
voor hun input en zei ik dat ik het door zou geven aan de conciërge. Daarna zei
ik alleen maar chagrijnig: “Ja, u heeft gelijk.” Vervolgens, bij ongeveer de
vijftigste klant die dit opmerkte, werd ik opstandig en ging ik zeggen dat ze
zich vergisten, dat het helemaal geen zomertijd was. Waren ze soms aan het
dementeren? Er lag mij dus geen glorieuze toekomst in het boeken uitlenen in
het verschiet. Ik ben dan ook iets anders gaan doen.
En nu ben ik weer thuis. Vanmorgen ging ik even op de fiets
op pad. Een voormalige buurman groette mij. Ik heb nooit een stom woord met die
man gewisseld, maar hij is niet te beroerd om mij te groeten. Hij heeft ooit in
de Nieuwe Revu gestaan als body-builder en vrouwenversierder. Hij heeft de
ongelofelijke uitspraak gedaan: “Als een vrouw geen grote tieten heeft dan vind
ik dat niet erg. Dan laat ik er toch gewoon nieuwe tieten opzetten.” Nu brengt hij zijn twee kinderen op de fiets
naar school. Hij heeft iemand gevonden om van te houden, en kinderen mee
gekregen. Hij is nog steeds wel breed maar niet meer zo ongezond bruin. Ik houd
van die man.
Vervolgens kom ik de bakker tegen, die mij groet en de kapper
staat op straat en zwaait uitbundig naar mij. Natuurlijk, ik ben klant bij ze.
Maar ik betaal ze niet om mij te groeten, dat doen ze uit zichzelf. Bovendien
kom ik nog maar eens in de twee weken bij de bakker, nu ik normaal gesproken
ontbijt met havermout en lunch met noodlesoup. Maar het zijn gewoon aardige
mensen. Zoals eigenlijk alle mensen die ik tegenkom. Aardige mensen, niet te
beroerd om je de weg te wijzen, even voor je te stoppen als je over het zebrapad
loopt.
Ik zie de goedheid van andere mensen nu pas, nu ik zelf in
wat rustiger vaarwater gekomen ben. Nu mijn studie is afgerond, ben ik meer
relaxed en heb ik meer oog voor wat er om mij heen gebeurt. Ik word ook
eigenlijk nooit meer boos op mensen. De boeddhisten zeggen: You are not punished for our anger but by
your anger. En dat vind ik een hele ware uitspraak.
Als je boos bent, is dat een straf op zich. Het vreet je op. Je hebt geen
aandacht meer voor wat er verder om je heen gebeurt. Als je de goedheid van
andere mensen ervaart, dan voel je je relaxed. Door mijn vakantie in Venetië
ben ik natuurlijk enorm relaxed. Dan
valt het ineens op hoe aardig de mensen voor je zijn. Dus ja, eigenlijk heb ik
wel een beetje het Licht gezien. 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten